ΌΛΑ ΟΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΩ ΤΑ ΕΜΑΘΑ ΣΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ

Ποτέ να μην υποτιμάτε τη δουλειά που γίνεται στο νηπιαγωγείο. Είναι η βάση, τα θεμέλια πάνω στα οποία θα στηθεί όλο το οικοδόμημα της εκπαίδευσης. Είναι ένα μέρος μαγικό όπου οι μικροί μαθητές θα αποκτήσουν γνώσεις και στρατηγικές για να μπορούν να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις της ζωής. 

“... Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω για το πώς να ζω, τι να κάνω και πώς να είμαι, τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο. Η σοφία δε βρισκόταν στην κορυφή του σχολικού βουνού, αλλά εκεί, στα βουναλάκια από άμμο, στο νηπιαγωγείο. Αυτά είναι τα πράγματα που έμαθα:

·         Να μοιράζεσαι τα πάντα.

·         Να παίζεις τίμια.

·         Να μη χτυπάς τους άλλους.

·         Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες.

·         Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές σου.

·         Να μην παίρνεις τα πράγματα που δεν είναι δικά σου.

·         Να λες συγγνώμη, όταν πληγώνεις κάποιον.

·         Να πλένεις τα χέρια σου πριν από το φαγητό.

·         Να κοκκινίζεις.

·         Ζεστά κουλουράκια και κρύο γάλα κάνουν καλό.

·         Να ζεις μια ισορροπημένη ζωή, να μαθαίνεις λίγο, να σκέπτεσαι λίγο, να σχεδιάζεις, να ζωγραφίζεις, να τραγουδάς, να χορεύεις, να παίζεις και να εργάζεσαι κάθε μέρα από λίγο.

·         Να παίρνεις έναν υπνάκο το απόγευμα.

·         Όταν βγαίνεις έξω στον κόσμο, να προσέχεις την κίνηση, να κρατιέσαι από το χέρι και να μένεις μαζί με τους άλλους.

·         Να αντιλαμβάνεσαι τα θαύματα. Να θυμάσαι το μικρό σπόρο μέσα στο δοχείο από φελιζόλ. Οι ρίζες πάνε προς τα κάτω και το φυτό προς τα πάνω. Κανείς πραγματικά δεν ξέρει πώς και γιατί, αλλά όλοι μας μοιάζουμε σ’ αυτό.

·         Τα χρυσόψαρα, τα χάμστερς, τα άσπρα ποντίκια, ακόμη κι ο μικρός σπόρος μέσα στο πλαστικό δοχείο, όλα πεθαίνουν. Το ίδιο κι εμείς.

·         Να θυμάσαι τελικά τα βιβλία και την πρώτη λέξη που έμαθες την πιο μεγάλη απ’ όλες: τη λέξη ΚΟΙΤΑ.

Όλα όσα πρέπει να ξέρετε βρίσκονται κάπου εδώ μέσα. Ο χρυσός κανόνας, η αγάπη και οι βασικές αρχές υγιεινής, η οικολογία, η πολιτική, η ισότητα και η υγιεινή ζωή.

Πάρτε μια απ’ αυτές τις συμβουλές, εκφράστε την με επιτηδευμένη ορολογία ενηλίκων και εφαρμόστε τη στην οικογενειακή σας ζωή, στην εργασία σας, στην κυβέρνησή σας, στον κόσμο σας και θα παραμείνει αληθινή, ξεκάθαρη, σταθερή.

Σκεφτείτε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος, αν όλοι εμείς οι άνθρωποι τρώγαμε γάλα με κουλουράκια γύρω στις τρεις το απόγευμα και μετά ξαπλώναμε κάτω από τις κουβέρτες για έναν υπνάκο.

Ή, αν όλες οι κυβερνήσεις είχαν ως βασική αρχή να βάζουν πάντα τα πράγματα εκεί που τα βρήκαν και να καθαρίζουν τις τσαπατσουλιές τους.

Είναι ακόμη αλήθεια, ανεξάρτητα από την ηλικία σας, πως όταν βγαίνετε έξω στον κόσμο είναι καλύτερα να κρατιέστε από το χέρι και να μένετε μαζί με τους άλλους...

...Τελικά πρέπει να σας πω πως έχω άδεια παραμυθά. Ένας φίλος μου μου την έβγαλε και την κρέμασε στον τοίχο, πάνω από το γραφείο μου. Αυτή η άδεια μου επιτρέπει να χρησιμοποιώ τη φαντασία μου, για να ξαναβάζω σε σειρά τις εμπειρίες μου και να προωθώ το μύθο, όσο αυτός εξυπηρετεί κάποια όψη της αλήθειας. Ακόμη περιέχει το "πιστεύω" ενός παραμυθά:

* Πιστεύω ότι η φαντασία είναι πιο δυνατή από τη γνώση.

* Οτι ο μύθος είναι πιο δραστικός από την ιστορία.

* Οτι τα όνειρα είναι πιο ισχυρά από τα γεγονότα.

* Οτι η ελπίδα πάντα θριαμβεύει έναντι της εμπειρίας.

* Οτι το γέλιο είναι η μόνη θεραπεία της θλίψης.

* Και πιστεύω ότι η αγάπη είναι πιο δυνατή από το θάνατο.

Συγγραφέας: Robert Fulghum

Εκδότης: Λύχνος

Barbeque… νηπίων

 Ο Σύλλογος γονέων και κηδεμόνων του 1ου Νηπιαγωγείου προετοίμασε ένα event για να γιορτάσει την αποφοίτηση των μικρών μαθητών! Παιχνίδια ταχύτητας και ισορροπίας, μουσική, χορός, σουβλάκια και… πυροτεχνήματα ήταν μερικές μόνο από τις εκπλήξεις της βραδιάς. 

Από νωρίς οι καταπληκτικοί μπαμπάδες των νηπίων ξεκίνησαν το ψήσιμο…

Αμέσως μετά τη γιορτή οι μαθητές έφαγαν σάντουιτς με σουβλάκι και χόρεψαν σε χαρούμενους ρυθμούς.

Στη συνέχεια το Μουσείο Εκπαίδευσης και ζωής συντόνισε παραδοσιακά και σύγχρονα παιχνίδια όπως αβγοδρομίας, τσουβαλοδρομίες κτλ, στα οποία συμμετείχαν γονείς και παιδιά.

Η βραδιά έκλεισε με φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα!! 

Όταν οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς είναι μία ομάδα ενωμένη, τα μέλη της οποίας αλληλεπιδρούν, συνεργάζονται και έχουν κοινούς στόχους, τα αποτελέσματα είναι μοναδικά! 

ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ (τελική γιορτή)

Μία δημιουργική, με πολλές προκλήσεις χρονιά έφτασε στο τέλος της. Οι μικροί μας μαθητές -στα πλαίσια της τελευταίας ενότητας των Εργαστηρίων δεξιοτήτων (STEM)- ασχολήθηκαν με το Σκάκι. 

Ήρθαν σε μια πρώτη επαφή με το σκάκι, έμαθαν βασικές κινήσεις των κομματιών (προσεγγίζοντας έννοιες μαθηματικών- προσανατολισμός στον χώρο), ήρθαν σε επαφή με λογοτεχνικά έργα, δημιουργική γραφή και εκφράστηκαν εικαστικά. Τα νήπια συνέδεσαν το σκάκι με την πραγματική ζωή. Μάλιστα οι εκπαιδευτικοί τους πρότειναν να πουν οι ίδιοι και οι γονείς τους: Ποιο κομμάτι του σκακιού θα ήθελαν να είναι στη σκακιέρα της ζωής τους. 

Με όχημα την ομαδοσυνεργατική μέθοδο και τη διαφοροποιημένη διδασκαλία τα νήπια προσπάθησαν να παρουσιάσουν όλα όσα έμαθαν στην τοπική κοινωνία (Τοπική αυτοδιοίκηση, γονείς). Με συντονιστές τους εκπαιδευτικούς του σχολείου ετοίμασαν ποιήματα και χορευτικά- παρουσιάζοντας τα πιόνια-, αλληλεπίδρασαν και συνεργάστηκαν δημιουργώντας ένα θεατρικό έργο. 

Η μεγάλη έκπληξη ήταν η “live” παρτίδα, την οποία προσομοίωσαν σε μία γιγάντια σκακιέρα. Τα πιόνια της παρτίδας ήταν τα ίδια τα παιδιά.

Ακολούθησαν απονομές μεταλλίων στους μαθητές, τις οποίες πραγματοποίησαν εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης και μέλη του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων! 

Άραγε η φύση δημιουργεί σκουπίδια;

 Η βροχερή ημέρα σήμερα μας κράτησε εντός των τειχών του σχολείου. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η μέρα μας ήταν αδιάφορη και λιγότερο δημιουργική! 

Ακούσαμε τους κεραυνούς και είδαμε την καταρακτώδη βροχή συνοδευόμενη από αστραπές. Οι μικροί μας μαθητές όμως σκεφτόταν το επικείμενο τριήμερο και τις βουτιές στη θάλασσα. Η καλοκαιρινή συζήτηση έφερε προβληματισμούς για τα δελφίνια, τους καλύτερους κολυμβητές των ελληνικών θαλασσών! Παρακολουθήσαμε σχετικά βίντεο και σταθήκαμε στη μόλυνση του περιβάλλοντος, που απειλεί τον πληθυσμό των δελφινιών. 

Το περιβάλλον και η μόλυνση του από άστοχες ενέργειες των ανθρώπων μονοπώλησε το ενδιαφέρον των παιδιών. Αφού διατύπωσαν σκέψεις γύρω από τρόπους μόλυνσης του περιβάλλοντος και πρότειναν λύσεις τέθηκε το εξής ερώτημα:

Η φύση δημιουργεί σκουπίδια; Πού πηγαίνουν τα σκουπίδια της φύσης; 

Οι γνώμες των νηπίων διίστανται! Κάποια υποστήριζαν ότι η φύση δημιουργεί σκουπίδια και επιβάλλεται να επέμβουν οι άνθρωποι και άλλα ότι η φύση δε δημιουργεί σκουπίδια και απλά τα εξαφανίζει.

Τελικά τί συμβαίνει από τα δύο; 

Προτείναμε στα παιδιά να χωριστούν σε δύο ομάδες (αυτούς που δεν πιστεύουν ότι η φύση δημιουργεί σκουπίδια και αυτούς που πιστεύουν ότι δημιουργεί). 

Οι δύο ομάδες κάθονται σε κύκλο και στελεχώνουν τα επιχειρήματά τους ώστε να υποστηρίξουν την άποψης τους. Συντονιστής στην μία ομάδα ήταν ο Ορέστης και στην άλλη ο Δημήτρης. 

ΟΜΑΔΑ 1

- Τα φύλλα των δέντρων τα ρουφάει το χώμα, λιώνουν

- Τις φλούδες των φρούτων τις τρώνε τα έντομα ή λιώνουν στο χώμα.

ΟΜΑΔΑ 2

- Τα φύλλα των δέντρων τα παίρνει ο αέρας, τα μαζεύουν οι άνθρωποι

-Τις φλούδες των φρούτων πρέπει να τις μαζέψουν οι άνθρωποι αλλιώς θα μείνουν για πάντα εκεί.

κτλ.

Στη συνέχεια -στην ολομέλεια- οι συντονιστές των ομάδων εξέθεσαν τα επιχειρήματά τους, διαφώνησαν, ανέπτυξαν την κριτική τους σκέψη. Εντέλει υποχώρησε η ΟΜΑΔΑ 2 (η φύση δημιουργεί σκουπίδια) αφού η ΟΜΑΔΑ 2 (η φύση δε δημιουργεί σκουπίδια) έπεισε με τα στοιχεία που συγκέντρωσε και τα ακλόνητα επιχειρήματα, που παρουσίασε. 

Επέκταση: Αν η δραστηριότητα γινόταν στα μέσα του σχολικού έτους θα μπορούσαμε να εκπονήσουμε μια σειρά πειραμάτων ώστε να αποδειχτεί η ορθότητα των επιχειρημάτων. 

Σχόλιο: Στο σχολείο μας εφαρμόζεται κατά κόρον η ομαδοσυνεργατική μέθοδος, Αρχικά σε ομάδες 2 ατόμων και σταδιακά φτάνουν τα 5. Συνεπώς εξοικειώνονται τα παιδιά με τη μέθοδο αυτή από την αρχή του ακαδημαϊκού έτους. Πλέον τα νήπια μπορούν να αλληλεπιδρούν αποτελεσματικά ακόμη και σε πολυμελής ομάδες. 

Το σκάκι (ποίημα του Μ. Αναγνωστάκη)

 Υπάρχει ένας θρύλος σχετικά με τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Θράκα βασιλιά:

«Κάποτε προσκλήθηκε ο Βασιλιάς της Θράκης με τη βασίλισσά του στο παλάτι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Το παλάτι του Μ. Αλεξάνδρου συνδεόταν με τα διαμερίσματα όπου διέμεναν ο Θράκας βασιλιάς με τη βασίλισσά και τη συνοδεία του, με μία στοά, την οποία κοσμούσαν δύο σειρές από υπέροχα αγάλματα -οι Μαγεμένες της Θεσσαλονίκης. Από παλιά τους δύο βασιλιάδες τους ένωνε στενή φιλία και διασκέδαζαν παίζοντας σκάκι. 

Όμως όταν έφτασε η βασίλισσα της Θράκης και αντίκρισε τον Μ. Αλέξανδρο γοητεύτηκε από το επιβλητικό του παράστημα αλλά και ο ίδιος θαμπώθηκε από την ομορφιά της. Ο Αλέξανδρος έβγαινε ραντεβού με τη βασίλισσα περνώντας κάθε βράδυ από αυτή τη στοά. 

Ο άντρας της το έμαθε και λυπήθηκε πάρα πολύ, αφού αγαπούσε πολύ τη γυναίκα του. Μέσα στην απογοήτευσης του ζήτησε να κάνουν σε αυτή τη στοά μάγια. Έτσι: Ο Αριστοτέλης ενημέρωσε τον Αλέξανδρο, που εκείνη τη νύχτα δεν βγήκε. Η βασίλισσα, ανήσυχη για την καθυστέρησή του, πήγε με την ακολουθία της στη στοά να τον περιμένει και, χτυπημένη από τα μάγια, μαρμάρωσε, όπως μαρμάρωσε αμέσως μετά κι ο Θράκας Βασιλιάς, που πήγε κι αυτός εκεί για να δει αν τα μάγια είχαν αποδώσει».

Αντλώντας έμπνευση από την παραπάνω ιστορία ο ποιητής Μανώλης Αναγνωστάκης έγραψε ένα εξαιρετικό ποίημα: Το σκάκι.

Οι μαθητές απόλαυσαν σε διαδραστική ακρόαση το ποίημα, αναζήτησαν πραγματολογικά στοιχεία και συνέδεσαν τα πρόσωπα της ιστορίας με τα κομμάτια του σκακιού, συζήτησαν για την αξία της φιλίας και στο τέλος απέδωσαν το ποίημα εικαστικά.